خزان رسید بر احوال بوستان گِریَم
چو ابر فصل بهاری در این خزان گریم
به بینوائی بلبل به رخ نهفتن[1] گل
به هجرِ عاشق و معشوق مهربان گریم
در این خزان به خزان دگر کشید دلم
بر این نه ناله کنم بلکه من بر آن گریم
از آن خزان که عیان[2] شد به روز عاشورا
به بوستان امامت به صد[3] فغان گریم
به حال قاسم ناشاد و نامرادی او
به فَرق شق شده اکبر جوان گریم
به آن دو دست که افتاده در کنار فرات
به آن قدی که شد از هِجر وی کمان گریم
به آن صغیر که در دامن پدر ز جفا
ز تیر حرمله لب تشنه داد جان گریم
اگرچه جانِ جهان را گداخت خنجر شمر
ولی من از ستم نیزه سنان گریم
ز فرقه‌ای که ز کین تاختند اسب جفا
ز جور بجدل و بی‌داد ساربان گریم
اگر چه با سر پاکش بسی رسید جفا
ولی من از الم چوب خیزران گریم
بر آن خرابه نشینان بی‌پدر نالم
بر آن علیل گرفتار ناتوان گریم
چکد ز خامه مشکوه: خون به جای مداد
به وقت نظم چو با چشم خون‌فشان گریم
[1] نهفتن به کسر نون و ضم هاء یعنی پوشیدن-پنهان کردن
[2] عیان به کسر عین دیدن به چشم-یقین در دیدار-ظاهر و آشکار
[3] صد اگر به سین هم نوشته شود(سد) صحیح است
امام حسین علیه السلام(حضرت علی اکبر علیه السلام)
خزان ,گریمبه ,ز ,نهفتن ,کسر ,عیان ,این خزان ,گریمبه آن ,من از ,به کسر ,خیزران گریمبر
درباره این سایت